Hai xente que decía que este modelo sindical estaba caduco, e non tiña cabida no presente. Os traballadores e traballadoras do metal apostaron incondicionalmente polo que durante decadas deu-lle seus froitos.
Incansábeis na defensa dos sus intereses e dereitos mantiveronse firmes fronte a todo tipo de adversidades, políticas, represión policial, e mesmo sindicalismo pactista de todalas centrais que non teñen xa moi claro para quen traballan.
A resposta sempre represiva dos políticos de turno non foron quen de dobregar vontades e coraxe. O poder obreiro está moi por riba destes pequenos disfrazados.
A realidade é que o modelo combativo, organizado e asembleario, estivo, está e estará sempre vixente.
Bombardearon ós traballadores do metal dende a patronal, o eido da política, e mesmo sindical, que todo foi un erro. Eles, o pasado 5 de maio, refrendaron ós seus representantes dentro da CIG, central maioritaria do sector, fronte ós estómagos agradecidos que só pensan en chegar a fin de mes; ou no millor dos casos á xubilación acomodada. Uns porque nunca traballaron e outros porque hai tempo que fusiron do traballo para viver dun xeito cómodo e tranquilo.
Os homes e mulleres do metal apostaron por seguir na liña da loita obreira. Somos moitos e moitas os que a diario falamos coa boca grande do CHE GUEVARA, máis son moi pouquiños os que predican seu exemplo: MAIS VALE MORRER DE PE, QUE VIVER SEMPRE ARRODILLADO!
Sem comentários:
Enviar um comentário